به نقل از «خبرگزاری برنا»

HIV ممکن است در سلول های مغز خوابیده باشد

تاریخ انتشار: ۳ تیر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۰۶۰۸۲۴

یک مطالعه جدید تایید می‌کند که سلول‌های تنظیم‌کننده رشد مغز می‌توانند مخزنی برای ویروس نقص ایمنی نهفته ۱ (HIV) باشند.

به گزارش برنا؛ هنگامی که HIV سلول های انسانی را آلوده می کند، یک کپی از DNA خود را به سلول های میزبان وارد می کند. برخی از این سلول‌های آلوده می‌توانند برای مدت طولانی به حالت نهفته بمانند که به عنوان نهفتگی HIV شناخته می‌شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

درمان‌های کنونی، مانند درمان ضدرتروویروسی (ART)، می‌توانند با موفقیت از تکثیر بیشتر ویروس جلوگیری کنند، اما نمی‌توانند HIV نهفته را ریشه کن کنند. در نتیجه، یافتن راه هایی برای هدف قرار دادن و پاکسازی منابع نهفته همچنان یک چالش بزرگ می ماند.

یک مطالعه جدید توسط محققان دانشکده پزشکی UNC، دانشگاه کالیفرنیا سن دیگو، دانشگاه اموری و دانشگاه پنسیلوانیا تایید می‌کند که سلول‌های میکروگلیال می‌توانند به عنوان یک مخزن ویروسی ثابت برای HIV نهفته عمل کنند.

این سلول ها با طول عمر یک دهه ای، 10 تا 15 درصد سلول های موجود در مغز را تشکیل می دهند و مسئول تنظیم رشد مغز، حفظ شبکه های عصبی و ترمیم آسیب هستند.

تجزیه و تحلیل بافت های مغز برای مطالعه و کشف مخازن HIV بسیار دشوار است زیرا این نوع سلول ها را نمی توان به طور ایمن در افرادی که ART مصرف می کنند نمونه برداری کرد. بنابراین، در مطالعه ای که در مجله تحقیقات بالینی منتشر شد، محققان از مغز ماکاک ها با ویروس نقص ایمنی میش (SIV) استفاده کردند، ویروسی که ارتباط نزدیکی با HIV دارد.

محققان از تکنیک‌های جداسازی فیزیکی و آنتی‌بادی‌ها برای حذف سلول‌هایی که نشانگرهای سطح میکروگلیال را به صورت انتخابی بیان می‌کردند، استفاده کردند. سپس سلول‌های میلوئیدی مغز بسیار خالص را از سلول‌های CD4+ که از بافت مغز عبور می‌کردند جدا کردند. تحقیقات گذشته نشان داده است که HIV پنهان می‌تواند در سلول‌های CD4+ پنهان شود که پاسخ‌های ایمنی را هماهنگ می‌کنند و به طور خاص توسط ویروس هدف قرار می‌گیرند.

محققان با استفاده از تکنیک‌های جداسازی فیزیکی، نمونه‌هایی را نیز به دست آوردند که توسط چهار فرد HIV+ اهدا شد که از ART استفاده می‌کردند اما از سایر بیماری‌های لاعلاج رنج می‌بردند.

اگرچه این مطالعه دارای محدودیت‌هایی مانند تعداد کمی از نمونه‌های موجود از اهداکنندگان انسانی است، اما از این مفهوم حمایت می‌کند که سلول‌های میکروگلیال مخزن پایداری برای عفونت خفته هستند و می‌توانند با درمان‌های بالقوه مورد هدف قرار گیرند.

نزدیک شدن به واکسن HIV

حدود 1.2 میلیون نفر در ایالات متحده در پایان سال 2021 مبتلا به HIV بودند. از این تعداد، 87٪ از ابتلا به یک بیماری آگاه بودند. در حالی که هیچ درمانی برای HIV وجود ندارد، می توان آن را با درمان ضد ویروسی کنترل کرد. برای اکثر افراد، این روش کمک می کند که ویروس را ظرف شش ماه تحت کنترل قرار دهند و از انتقال بیشتر جلوگیری می کند.

درمان HIV به دو شکل انجام می شود:

قرص واکسن

قرص ها در ابتدای درمان توصیه می شوند و هر روز باید مصرف شوند. در همین حال، افراد مبتلا به سرکوب ویروسی (دارای کمتر از 200 کپی HIV در هر میلی لیتر خون) یا بار ویروسی غیرقابل شناسایی برای حداقل سه ماه ممکن است واکسن هایی را دریافت کنند که یک بار در ماه دیگر تزریق شود.

اگرچه هنوز راه زیادی برای یافتن درمانی برای HIV وجود دارد، اما محققان در حال کار بر روی بهبود پیشگیری از آن هستند. در کارآزمایی بالینی فاز 1 در سال 2022، یک نامزد واکسن HIV آنتی بادی علیه ویروس را در 35 نفر از 36 شرکت‌کننده القا کرد. با این حال، مشخص نیست که آیا این واکسن می تواند در برابر HIV محافظت کند یا خیر.

در طول تاریخ، پنج نفر - همه بیماران سرطانی - از HIV درمان شده اند. همه آنها پیوندهایی با جهش ژنتیکی نادر، هموزیگوت CCR5 Delta 32 دریافت کردند که توانایی HIV برای نفوذ به سلول های ایمنی را مختل می کند و تنها در 1٪ از جمعیت وجود دارد.

محققان می گویند که این رویکرد نویدبخش درمان HIV خارج از بیماران سرطانی است.

 

آیا این خبر مفید بود؟

نتیجه بر اساس رای موافق و رای مخالف

منبع: خبرگزاری برنا

کلیدواژه: ایالات متحده ایدز رشد طول عمر مغز ویروس سلول ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.borna.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری برنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۰۶۰۸۲۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

بیماری ترانه علیدوستی چیست؟ / همه چیز درباره سندرم «درِس»

آفتاب‌‌نیوز :

حتی پس از بهبودی، برخی از افراد ممکن است از پیامد‌های طولانی مدت سندرم درِس DRESS رنج ببرند، از جمله آسیب دائمی به اندام‌ها و ایجاد اختلالات خودایمنی...

بثورات دارویی همراه با ائوزینوفیلی و علائم سیستمیک یا سندرم DRESS یک واکنش حساسیت شدید به برخی از انواع دارو‌ها به شمار می‌رود. علائم این بیماری شامل تورم پوستی، تب، ناهنجاری‌های خونی و درگیری اندام‌های مختلف است.

متخصصین این آلرژی نادر دارویی را به طور بالقوه تهدید کننده زندگی می‌دانند که به دنبال واکنش بیش از حد سیستم ایمنی بدن به برخی دارو‌ها رخ می‌دهد. علائم ممکن است هفته‌ها پس از شروع داروی مشکل زا توسط فرد تظاهر یابند. درمان اغلب شامل قطع دارو‌های مشکوک و استفاده از دارو‌های تعدیل کننده سیستم ایمنی به منظور کاهش علائم است.

سندرم دِرِس

سندرم DRESS که تحت عنوان سندرم ازدیاد حساسیت القا شده به وسیله دارو (DIHS) یا سندرم حساسیت به دارو نیز شناخته می‌شود، یک واکنش شدید به تعدادی از دارو‌های تجویزی است. متخصصین سندرم DRESS را در قالب یک واکنش ازدیاد حساسیت نوع ۴ طبقه بندی می‌کنند. این واکنش دارویی جدی، پوست و سایر اندام‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهد و میزان مرگ و میر آن تا ۱۰ ٪ گزارش شده است.

بر اساس گزارش هیئت آمریکایی استئوپاتیک پوست، بروز کلی سندرم DRESS غیرمعمول است و ریسک ابتلا از ۱ در هر ۱۰۰۰ تا ۱ در هر ۱۰۰۰۰ نفر پس از قرار گرفتن در معرض دارو‌های محرک متغیر است. این بیماری معمولا ظرف ۲ تا ۶ هفته پس از اولین مواجهه فرد با دارو رخ می‌دهد و باعث ایجاد ویژگی‌های مشخص و در عین حال متغیری می‌شود که بر پوست و اندام‌های متعدد تاثیر می‌گذارند.

سندرم «درِس» چرا ایجاد و چگونه درمان می‌شود، عوارض ماندگار آن کدام‌هاست؟ (عصرایران)

علل

سندرم DRESS به دلیل واکنش بیش از حد سیستم ایمنی رخ می‌دهد که شامل فعال شدن سلول‌های T سیستم ایمنی و آزاد شدن سیتوکین‌ها است. با استناد به مقاله‌ای که از طریق وب سایت کتابخانه ملی پزشکی آمریکا قابل دسترسی است، دارو‌های رایج مرتبط با این سندرم عبارت اند از:

- دارو‌های ضد تشنج

- دارو‌های ضد ویروس

- آنتی بیوتیک‌ها

- آلوپورینول

- مگزیلتین

- تثبیت کننده‌های خلق و خو و دارو‌های ضد افسردگی

- عوامل بیولوژیک

شواهد همچنین حاکی از آن است که عوامل دیگری نیز در این امر نقش دارند:

- استعداد ژنتیکی برای ابتلا به سندرم DRESS

- ناتوانی کبد در متابولیسم برخی دارو‌ها

فعال شدن مجدد برخی ویروس‌ها مانند ویروس اپشتین-بار (EBV) یا هرپس ویروس انسانی ۶ (HHV ۶)

علائم

برخی از افراد ممکن است به سندرم DRESS به عنوان یک واکنش چند سیستمی نگاه کنند. این موضوع بدین واقعیت اشاره دارد که بیماری مذکور می‌تواند علائم مختلفی به همراه داشته باشد. هرچند بیماران ممکن است علائم متفاوتی را تجربه کنند، نام DRESS از مشخصه تعداد ائوزینوفیل‌های بالا، معروف به ائوزینوفیلی، و علائمی که معمولا در بدن ظاهر می‌شوند، گرفته شده است.

علائم معمول سندرم DRESS عبارت اند از:

- تب

- بثورات پوستی یا جوش

- ائوزینوفیلی

- لنفوسیتوز آتیپیک

- تورم غدد لنفاوی

التهاب اندام‌های داخلی

تشخیص

سندرم DRESS می‌تواند با علائم مختلف تظاهر یابد که آن را مشابه بیماری‌های دیگر از جمله سلولیت، هپاتیت ویروسی و لوپوس اریتماتوز سیستمیک می‌سازد. به همین دلیل این بیماری با احتمال بالا برای تشخیص اشتباه رو به رو است.

به منظور تشخیص سندرم DRESS، فرد باید معیار‌های زیر را داشته باشد:

- سابقه بستری شدن در بیمارستان

- راش حاد

- واکنشی که احتمالا مرتبط با دارو است

علاوه بر این، سه مورد از چهار فاکتور زیر نیز باید وجود داشته باشند:

- تب بالاتر از ۳۸ درجه سانتیگراد

- بزرگ شدن غدد لنفاوی حداقل در دو محل

- درگیری حداقل یک اندام داخلی

- ناهنجاری در شمارش سلول‌های خونی

در این میان محققان ژاپنی نیز مجموعه‌ای از معیار‌ها را پیشنهاد کرده اند که مشابه هستند، اما شامل فاکتور خاص فعال سازی مجدد HHV ۶ هم می‌شود.

سندرم «درِس» چرا ایجاد و چگونه درمان می‌شود، عوارض ماندگار آن کدام‌هاست؟ (عصرایران)

درمان

تشخیص زودهنگام و قطع فوری دارو از مهمترین عوامل در درمان این بیماری به شمار می‌روند. این رویکرد ممکن است برای رفع علائم و هرگونه ناهنجاری خونی و همچنین جلوگیری از پیشرفت بیماری کافی باشد.

پس از این مرحله، درمان عمدتا حمایتی است و شامل مدیریت و تسکین علائم می‌شود. گزینه‌های مطرح می‌توانند متشکل از جایگزینی مایعات، تنظیم دما، تغذیه مناسب، مراقبت از زخم و کنترل عفونت باشند. سایر اقدامات حمایتی هم به اندام‌های آسیب دیده بستگی دارند.

کورتیکواستروئید‌های سیستمیک پرکاربردترین درمان برای این بیماری هستند. با این حال، هنوز هیچ اتفاق نظری در مورد دوز ایده آل، زمان و مسیر تجویز وجود ندارد. یک مطالعه در سال ۲۰۱۴ که از طریق سری مجلات انتشارات جان وایلی و پسران قابل دسترسی است، نشان داد که کورتیکواستروئید‌های سیستمیک می‌توانند به طور موثر در مراحل اولیه بیماری اقدام به مدیریت آن کنند.

علاوه بر این در مطالعه‌ای دیگر از ناشر بریتانیایی بایومد مرکزی در سال ۲۰۱۸ مشخص شد که ترکیبی از پالس تراپی کورتیکواستروئیدی و کورتیکواستروئید‌های خوراکی، یک درمان موثر برای بیماری محسوب می‌شود.

سایر درمان‌های موثر عبارت اند از:

- سرکوب کننده‌های سیستم ایمنی مانند سیکلوسپورین

- کورتیکواستروئید‌های موضعی برای تسکین بثورات پوستی

- ایمونوگلوبولین داخل وریدی

پلاسمافرزیس

عوارض

حتی پس از بهبودی، برخی از افراد ممکن است از پیامد‌های طولانی مدت سندرم DRESS رنج ببرند، از جمله آسیب دائمی به اندام‌ها و ایجاد اختلالات خودایمنی.

یک نظرسنجی در سال ۲۰۱۵ نشان داد که اکثر افرادی که از سندرم DRESS بهبود یافته اند به بیماری‌های جدیدی مبتلا شده اند. بر اساس پژوهشی دیگر در سال ۲۰۱۷، بیماری‌های تیروئید مانند بیماری هاشیموتو، بیماری گریو، و تیروئیدیت بدون درد از جمله شایع‌ترین عوارض طولانی مدت سندرم DRESS هستند.

آسیب اندام ناشی از سندرم DRESS نیز با عوارض طولانی مدت همراه است. افرادی که آسیب شدید کبدی دارند، ممکن است به پیوند کبد نیاز داشته باشند. علاوه بر این افرادی که بیماری کلیوی زمینه‌ای دارند نیز ممکن است به همودیالیز طولانی مدت نیاز داشته باشند.

بیماری‌های عفونی یکی دیگر از عوارض شایع مرتبط با سندرم DRESS هستند. مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۳ نشان داد افرادی که تحت درمان با کورتیکواستروئید قرار گرفته اند، ممکن است در معرض خطر ابتلا به بیماری‌های عفونی مانند هرپس و ذات الریه باشند.

تمامی این مطالعات از طریق کتابخانه ملی پزشکی آمریکا در اختیار علاقه‌مندان قرار گرفته اند.

منبع: عصرایران